Kate vs. Cassidy Düello.

Hava Durumu: Gökyüzü gri bulutlarla kaplı ve her an bardaktan boşalırcasına yağmur yağabilir ama rüzgar bulutları başka bir yere taşıyadabilir...
Zaman: Akşamüstü
Çevresel Koşullar: Göl beklenmedik şekilde ps ve atıklarla dolu. Herhangi bir nedenle zehirlenmiş ve dokunulması bile çok tehlikeli. Ağaçlar yaparaklarını dökmüş, rüzgarın etkisiyle bu yaparklar havada uçuşuyor ve görüşü bozuyor. Yerler neredeyse balçık şeklinde ve bazı yerler bataklıklaşmış.
NPC: Her an dahil edebilirim.

Düello Başlasın! Bol şans...

Uzun beklememin sonucunda yaşayacağımız düello beni rahatlatıyordu. Beklememe değecek bir şeyler olmasını istiyordum. Anderson'u yenmek için her şeyi yapabilirdim. Göl kenarını tercih etmiş olmam ise işime yarayacaktı. Gryffindor Ortak Salonu'na gönderdiğim çığırtkan sayesinde tüm Gryffindor öğrencileri, Anderson'a teklif ettiğim düelloyu öğrenmişti. Bu sayede Kate'in düellodan kaçması gibi bir durum söz konusu bile değildi. Gerçi bu bana göre bir düellodan çok yasak koridor kavgasının devamıydı. Bu sefer ki tek fark yalnız olmamızdı. Yaklaşık yarım saattir gölün kenarında oturmuş Kate'in gelmesini bekliyordum. Göl oldukça pisti, daha önce hiç böyle görünmemişti gözüme. Gölden yükselen iğrenç koku burnumu yakmaya yetmişti. Göl zehirlenmiş olmalıydı. Buna sevinmemek elimde değildi. Sanki bugünün şartları istediğim düello için hazırlanmıştı. Tek başıma olmama rağmen etrafımdakileri sinir etmek için kullandığım gülüşümü yerleştirdim yüzüme. Anderson'un hiç sevmediği gülüşüm... Yosun yeşili gözlerimi havaya diktim ve bulutları inceledim. Yağmur yağacakmış gibiydi. İçinde bulunduğum şu anda ya da düelloda yağması benim için sorun değildi. Bugün düello için ihtiyacım olan her şey kesinlikle vardı.

Çığırtkanımın yarattığı etkiyi merak etmeden duramıyordum. Acaba Anderson bütün Gryffindorlu salakları toplayıp mı gelecekti karşıma. Bu düşünceyle daha da meraklanmaya başladım. Gözümü gölde yüzen atıklara çevirip işime yarayıp yaramayacaklarını düşündüm. Zehir ve atık. Güzel ikili oldukları kesindi. Kesinlikle işime yarayacaklardı. Zehir... Amcam Nix. Şimdi Bayan Edmunds ile olmalıydı. Tatilde olduğu için şanslıydım, bu düelloyu bilmemesi iyi olurdu. Son zamanlarda çok dikkat çektiğim için biraz kabuğuma çekilmemi söylemişti amcam; ama bunu pek dinlemeyecektim. Gözlerimi atıklardan ayırıp gölün kenarında, zehirden sararmış çimleri yolmaya başladım. Anderson geçikmişti.

Ortak salona gelen çığırtkanı herkes duymuştu. Ama duymasalarda Kate bunu reddetmezdi. O kıza biri dersini vermeliydi ve bu Kate'di. Yasak koridordaki kavgalarının sonucunu göreceklerdi sadece. Kate kabul etmesine rağmen ona bir cevap yollamadı. Onun yerine tüm salona kabul ettiğini söyledi. Bunun sonucunda salonda sevinç çığlıkları yükseldi. Ama Kate onları uyardı. Kimse onun yanında gelmicekti. Bunu Rosa ve Ophelia hiç de iyi karşılamıyordu. Bu yüzden Kate onları ikna etmeye çalıştı.

Göl kenarına geldiğinde akşam olmak üzereydi. Üstelik göle yaklaştıkça iğrenç bir koku burnunu yakıyordu. Gölde bir sorun vardı ama Kate ne olduğunu çıkaramadı. Cass'e baktı. Ayağa kalkmış onu bekliyordu. Suratında Kate'in nefret ettiği o gülümseme vardı. Eğer Kate onu tanıyorsa o gölden yararlanıcaktı. Ama nasıl?!

Kate yanına vardığında duraksadı. İşleri uzatmak istemiyordu, o hemen başlamak istiyordu. Cass'e baktı. Dışarıdan sakin görünüyordu. Ama Kate onun da hemen başlamak istediğini biliyordu.

Hissetmek zor olmamıştı. Rüzgarla birlikte Anderson'un ayaklarının bana doğru yaklaştığını bilmek heyecan vericiydi. Cübbemi kontrol ettim. Asam yerindeydi. Kafamı çevirdim ve Kate'e baktım. Yalnızdı, yalnız olması güzeldi. Ben, ona acı çektirirken arkadaşlarının görmesini elbette isterdim. Arkadaş! Cassiel okulda değildi ve bu düelloyu kaçırması kötü olmuştu. Onun da Kate'den en az benim kadar nefret ettiğini biliyordum.

Gözlerim Kate'in her adımını, her hamlesini izliyordu. Düşüncelerini anlayabilmek için gözlerine kilitlediğim gözlerimin onun üzerinde nasıl bir etki yarattığını merak ediyordum. Oturduğum yerden kalktım ve üzerimdeki toprağı temizledim. Sırtımı dikleştirdim.

"Hoşgeldin Kate. Kuyruklarını göremedim?" dedim. Sesimdeki alaycılık fazlaydı. Bunu söylerken ise Kate'in arkasına bakındım. Bu hareketimin ciddi olmadığını elbette anlamış olmalıydı. Zaten Kate'in kuyrukları onun arkasına sığabilecek kişiler değildi. Kendilerini ordu sanan küçük sülükler!

"Ah evet, çığırtkanım güzeldi değil mi? Bunu göndermem iyi oldu diye düşünüyorum, aksi taktirde buraya geleceğin meçhuldü." Konuşurken aramızdaki mesafeyi çok aza indirmiştim. Zarif adımlarım sayesinde Kate'le aramda en fazla bir ya da iki metre vardı.

Cüppemin arkasında olan ellerimde sıkıca tuttuğum asama daha da sıkı tutundum. Ben ne kadar güçlüysem o da o kadar güçlüydü ve ben şu anda rahattım. Eminim ki asamın bana yardımı olacaktı. Ellerim ani bir hareketle öne çıktı ve sol elimdeki asayı Kate'in tam göğsüne doğrulttum.

"Hoşçakal Kate. Everte Statum!"

Cassidy, Kate yanına gelir gelmez konuşmaya başladı. "Hoşgeldin Kate. Kuyruklarını göremedim?" alaycı bir ifadeyle söylemişti bunu. Ardından Kate'in arkasına baktı. Kate suratını astı. Onun o alaycı ifadesinden o kadar nefret ediyordu ki. Kazandığımda bakalım bu ifadeyi kim takınıcak? diye düşündü. Yine de Cass'e cevap verme zahmetine girmedi.

"Ah evet, çığırtkanım güzeldi değil mi? Bunu göndermem iyi oldu diye düşünüyorum, aksi taktirde buraya geleceğin meçhuldü." diye konuşmaya devam etti. Konuşurken Kate'e yaklaşıyordu. Bunu söylediği anda bu sefer alaycı yüz ifadesini takınan Kate oldu. Önce esneme hareketi yapıp ardından ellerini beline koyarak bu laflarını ne kadar sıradan bulduğunu gösterdi.

O bunu yapar yapmaz Cass'in eli cübbesinin içine gitti. Kate de aynı anda elini cübbesinin içine koydu. Cass ondan en az bir saniye önce asasını çıkarıp Kate'in tam göğsüne dorulttu ve sözleri söyledi "Hoşçakal Kate. Everte Statum!" O bu sözleri söylediği an Kate de sözlerini söyledi.

"Hiç sanmıyorum. Expelliarmus!"