Ophelia

Her şey fazla büyük
ve bu dünyanın içinde ben yalnızca bir kum tanesi gibiyim... Etrafımdaki
tüm eşyalar üzerime beni yok etmek, dünya üzerinden silmek ve hiç var
olmamışım gibi yapmak amacıyla geliyorlar ve ben kaçacak delik
bulamıyorum. Korku, bir yılan zehriymişçesine kalbimden damarlarıma
pompalanarak tüm bedenime yayılıyor. Anormal derecede büyük olan
nesneler, renkten renge bürünüyorlar ve gittikçe bulanıklaşıyorlar.
Sanırım görüşümü kaybetmeye başlıyorum. Artık bilinmeyen, kayıp bir
yerdeyim. Burası öyle bir yer ki, benden başka kimse daha önce
bulunmadı, bulunmayacak. Aslında ben de var olmadım. Ben hiçliğe
karıştım ve kayboldum. Ne bir iz bıraktım ardımda, ne de benden bir
parça. Yokluğa karışmayan tek şey renkler. Boşlukta sürüklenirken
gördüğüm -belki de hissettiğim desek daha doğru olur- sadece inanılmaz
derecede hızlı bir hâlde değişen renkler. Siyahın, mavinin, sarının,
kırmızının, morun hayal bile edemeyeceğiniz tonları... Ancak nedendir
bilinmez, bir süre sonra renkler saniyede milyon kez değişmeyi bırakıp
yeşilde sabitleniyor. Yeşil... Elbette! Ormanın rengi. Gizemli, derin,
yaşlı ve bilge; her şeyi içinde barındıran orman... Orman beni
çağırıyor. Orman beni istiyor. Ben ormana gitmeliyim. Ben ormana hemen gitmeliyim. Babamın onu öldürmesine yardım ettiğim annem beni orda bekliyor.
Gözlerim
tamamen işe yaramaz hâle geldiklerinde, diğer duyu organlarım da
işlevlerini yitirmeye başlıyorlar. Ormana gitmek istiyorum ancak bir
Orman yok. Hayır, bu olamaz. Kollarımı bedenime dokundurmaya...- Bir
saniye!! Kollarım nerde? Peki ya bedenim, yüzüm, bacaklarım?! Heey... Ben nerdeyim. Düşüncelerim...
Ve onlar da hiçliğe karışıp yok oluyorlar.

Gözlerini
açtı Lumiére. Gördüğü kâbusun etkisiyle bir süre boyunca transta kaldı.
Ruhu bedeninin içinde değilmiş gibiydi. Açık kahverengi gözleri bir
ölününki kadar boş ve donuk bakıyordu. Ancak birkaç saniye içinde
bedeninin titremeye başlaması, yüzündeki tüm rengin çekilmesi ve
kalbinin bir motormuşçasına hızlı çarpmasıyla hayata geri döndü. Bir
çeşit panik atak geçiriyor gibiydi. Henüz zihni, az önce çıktığı
bambaşka dünyadan gerçek dünyaya geçiş yapamamıştı ve bedensel
faaliyetleri sadece bilinçaltının vücudu üzerindeki etkisiydi. Ne
olduğunu anlayabilmesi için birkaç dakika geçmesi gerekti.
Sonunda
hem zihinsel, hem de bedensel olarak sakinleştiğinde nerde olduğunu ve
kim olduğunu anlayabildi. Bilinçli olarak yapığı ilk iş ellerini yüzüne
götürerek tenini hissetmek olmuştu. Bu onu rahatlattı. Diğer duyuları da
gayet sağlıklı gibi görünüyordu. Lanet olası kâbusun etkisiyle son kez
ürperdi ve bunu hafızasından silmeye, daha doğrusu böyle bir şey
olamayacağından yok saymaya karar verdi. Nasılsa artık bu tür şeylere
alışkındı ve deneyimlerine dayanarak şunu söyleyebilirdi ki; bu
kâbusları düşünmek insanın akıl sağlığını bozuyordu.
Yaşadığı şokun
ardından daha fazla uyuyamayacağından yatağında doğrulup bacaklarını
yere doğru sarkıttı. Her zamanki alışkanlığı, rahat yatağının hemen baş
ucundaki sevimli komodine uzanmasına sebep oldu. Uyanır uyanmaz kol
saatini koluna takmazsa, uyanık olduğu tüm saniyeleri sinir bozukluğu
içinde geçirirdi, ki bu dünyadaki en geri zekalıca şey olmalıydı. Yine
de artık buna engel olmak için oldukça geçti. Oraya bakmaya bile gerek
duymadan elini komodinin üzerinde şöyle bir dolaştırdı ancak saati
bulamadı. Bu gerçekten de son derece tuhaf bir şeydi çünkü Hogwarts'ta
geçirdiği seneler boyunca bir gün bile saatini bıraktığı yerde
bulamadığı olmamıştı. Gözlerini ay ışığının vurduğu komodine dikti ve
komodinin yatağa en uzak köşesinde belirsiz bir nesne olduğunu gördü.
Lumiére son derece meraklı biriydi ve bu nesnenin ne olduğunu ve neden
orda olduğunu öğrenme isteğiyle nesneyi kapıp, diğer kızları
uyandırmamak için olabildiğinde sessizce koşarak kızlar yatakhanesinden
çıktı. Elindeki nesnenin bir parşömen olduğu aşikârdı ancak her kim onu
oraya bırakmışsa, parşömeni büzüp içine bir şeyler tıkalamıştı. Bir
yandan taş merdivenlerden inerken, diğer yandan büzülü parşömeni açtı.
Parşömenin içinden Lumiére'in saati düştü. Bu ne çeşit bir saçm*lıktı
böyle? Yani kim gecenin köründe onun yatağının başına gelip saatini bir
parşömenin içine sarmakla uğraşırdı ki? Ayrıca neden böyle bir şey
yapmak istesindi? Kesinlikle bunu yapan kişinin anlatmak istediği şeyler
olmalıydı.
Lumiére saatini koluna takmış bir biçimde Ravenclaw
Ortak Salonu'na indiğinde, hafifçe yanan bir mumun yanına çöküp derhal
inceleme yapmaya koyuldu. Tahmin ettiği gibi parşömen oraya eğlence
olsun diye bırakılmamıştı. Üzerinde aynen şunlar yazıyordu;

Hey Guaspari!
Senin,
saatini ve ormanı ne kadar çok sevdiğini biliyorum. Neden benimle bu
gece iki buçukta Yasak Orman'da buluşmuyorsun? Sana göstermek istediğim
ve bilmen gereken önemli şeyler var. Geleceksen -ki geleceğini
biliyorum- Şamarcı Söğüt'ün doğusundan ormana gir. Bir süre ilerledikten
sonra tuhaf bir ağaç göreceksin. Kendisinin yaprakları yeşil olmak
yerine mavi! Ordan sağa sap ve ilerleyebildiğin kadar sağa sola sapmadan
ilerle. Karşına bir patika çıkacak. O patikanın sonuna git. Benim
yarattığım bir açıklığa varmış olacaksın. Orada beni bekle...

Orman, orman, orman... Orman onu çağırıyordu. Orman onu istiyordu. Orman'a gitmeliydi. Orman'a hemen
gitmeliydi. Orman'a gitmemek onu delirtirdi. Canı pahasına da olsa
gidecekti Orman'a. Çünkü buna mecburdu. Gördüğü kâbustan sonra bunu
yapmamak ihtimal sınırları dahilinde olan bir şey değildi. Ayrıca onunla
dalga geçmek amacıyla bu notu yazan pisliğe de hesap sormalıydı.
Muhtemelen orada olmayacaktı ama zaten Lumiére'in derdi bu zekâ seviyesi
oldukça düşük notun ne kastettiğini öğrenmek değildi. O sadece ormana
gitmeliydi. Buna karşı o kadar dayanılmaz bir arzu duyuyordu ki ne
yaptığını fark etmeden kendini, parşömeni dizlerine gelen geceliğinin
cebine sokuşturmuş, hızlı adımlarla Hogwarts'ın koridorlarında yürürken
buldu. Bu şatoda dördüncü senesi olması oldukça iyi bir şeydi çünkü
hepsini keşfetme gereği duymamış olsa da etrafını görmeden nasıl
çıkacağını biliyordu. Gece yollar gündüz olduğundan farklı değildi. Tek
fark koridorların zifiri karanlıkta insanda kör hissi uyandırmasıydı.
Buna aldıracak bir insan olmamasına rağmen, gece gördüğü kâbusu
çağrıştırması hiç iyi değildi. Avuçları derhal terlemeye başlıyordu
çünkü. Bu yüzden adımlarını daha da hızlandırdı. Sonunda merdivenler
azaldı ve Giriş Katı'na gelmeyi başarabildi. Lanet hademe kapının
girişinde nöber tutarken uyuyakalmıştı ama bu işleri kolaylaştırmaktan
çok uzaktı, çünkü şatonun koskoca kapısı beklediği gibi kilitliydi.
Lumiére derhal Zindanlar'a yöneldi. Kendini iyice macera arayan ve
cesaret manyağı; aptal bir Gryffindor gibi hissetmeye başlamıştı.
Tehlikeli durumlara girmek ona göre değildi. Yine de rotasını
değiştirmeden nemli zindanlarda ilerledi. Aradığı tabloyu bulabilmesi
için, asasını kullanması gerekiyordu.
"Lumos."
diye fısıldadı. Asasından beklendiği gibi küçük bir ışık fışkırdı.
Etrafına baktığında olması gerektiği yerden sadece birkaç metre uzakta
olduğunu gördü ve derhal tablonun önüne geldi. Tablodaki armutu
gıdıkladı. Armut uykuda olmasına rağmen güldü ve tablo bir kapı misali
öne doğru savruldu. Lumiére derhal içeri girdi. Saat gecenin biri
olduğundan hiçbir ev cini uyanık değildi, bu yüzden Lumiére kendinden
emin adımlarla mutfağın içine doğru ilerledi. Mutfak gerçekten de çok
büyüktü. Büyük Salon'un dörtte üçü kadar ederdi muhtemelen ve olduça
derli topluydu. Lumiére yine hızlı adımlarla ıvır zıvırların arasından
geçerek direkt karşıdaki duvara yöneldi. Bunu daha önce hiç yapmamıştı.
Şatonun duvarı gerçekten de çok yüksekti ve pencerenin de pek alçakta
olduğu söylenemezdi. Berrak bir sesle
"Ascendio."
dedi ve kendini metrelerce yüksekte buldu. Tahmin ettiğinden daha da
yukarı çıkmıştı ve düşüyordu. Her şey fazla hızlı gerçekleşiyordu fakat
Lumiére de fazla dikkatliydi. Pencere tam bedeni hizasındayken elleriyle
pencere pervazına yapışarak kendini sabitledi. Pencerenin boyu kendi
boyunu bile geçtiği ve pervazın genişliği de hiç azımsanacak gibi
olmadığı için derhal pervazda ayağa kalktı ve pencereyi açmaya çalıştı.
Elbette ki kilitliydi. Lumiére bunun basit bir kilit olması için dua
ederek tekrar asasını kullandı
"Alohomora."
Tanrı'ya
şükürler olsun ki bu basit büyü bu kilidi açmaya yetmişti. Eh, bu doğal
sayılırdı çünkü mutfağa nerden girildiğini kocaman şatoda bilenlerin
sayısı son derece azdı, öğretmenlerinse bu az miktardan bile haberleri
yoktu. Yani bu pencereye sıkı bir büyü yapmalarını gerektirecek hiçbir
şey mevcut değidi. Pencereden dışarıya doğru adım attığında Mart ayının
havasını hissetti yüzünde. Tertemiz havayı ciğerlerine çektikten sonra
özlemle ormana baktı.
"Sana geliyorum..."
Kendini pencereden aşağı attı ve düşmesine bir metre kala
"Aresto Momentum."
dedi. Bu büyüyü yapabilmek için haracadığı zamana değmişti şimdi.
Düşüşü çok yavaş oldu ve Lumiére hissetmedi bile. Muazzam bir Ay vardı
gökyüzünde. Sanki karanlığın dünyaya hakim olmasını engellemek için
yaratılmış gibi deliyordu karanlığı. Sonsuz gücü ve güzelliğiyle;
arkasındaki yıldız ordusuyla yenilmezdi.
Onlara baktıkça geçmişteki duyguları nüksediyordu kalbinde. Aklına annesi geliyordu, onun güzel yüzü...

Lumiére
bir hayalden uyanmış gibi silkindi ve koşar adımlarla yoluna devam
etti. Şamarcı Söğüt kendisinden yedi metre ilerde duruyordu. Onunla
arasındaki mesafeyi koruyarak doğuya yöneldi. Ve işte Orman
karşısındaydı. Derin, yeşil, güzel orman. Annesinin ölümünü görmüş Orman
ve annesinin ruhundan bir parçayı içinde barındıran Orman... Bir saniye
bile düşünmeden içeri girdi. Burda olmak ona huzur veriyordu. Aslında
bu tuhaf bir huzurdu. Çünkü Orman son derece korkutucuydu. Ağaçlar,
rüyasındaki gibi gözüne çok büyük görünmeye başlamışlardı. Kalın,
korkutucu kökleri ona uzanıyormuş gibilerdi. Karanlıkta normalde
olduğundan da daha korkunç görünüyorlardı. Yine de geri dönmek söz
konusu bile olamazdı. İlerledi, ilerledi, ilerledi... Kendisine ne
yaptığını düşünmeye fırsat vermeden ilerledi. Yalın ayakları Mart ayının
soğuğuyla mosmor olmuş olsalar bile umrunda değildi. Notta bahsi geçen
mavi yapraklı ağacı bulduğunda, her yanı çizik içinde kalmıştı. Çok
yorgun hissediyordu kendini. Orman'a olan özlemini gidermişti, evet ama
ne yapıyordu o böyle? Burda ölme ihtimalinin ne kadar yüksek olduğunun
farkında mıydı? Geri mi dönmeliydi acaba? Geldiği yola baktı. O
çalıların arasından nasıl geçtiği hakkında hiçbir fikri yoktu. Dehşete
düşmüş hâlde geri dönmek için yeterli enerjiye sahip olmadığını fark
etti. O hâlde geriye tek bir seçenek kalıyordu; ilerlemek.
Tarif
edilen yolun kalan kısmını nasıl geçtiği hakkında hiçbir şey
hatırlamıyordu. Sadece uzun süre, çok ama çok uzun süre yürüdüğünü,
bacaklarının kanadığını ve geceliğinin mahvolduğunu biliyordu. Nasıl
geri dönecekti? Geri dönememe ihtimali çok yüksekti...
Patikanın
sonundaki açıklık rahatsızlık vericiydi. Doğal olamayacak kadar mükemmel
bir dairede hiç ağaç yoktu. Sadece ve sadece çimen vardı. Kendisini bu
daireden çıkamayacakmış gibi hisdiyordu. Ama zaten geri dönemeyecekti
ki. Bir ağacın dibine çöküverdi. Ağlamak istiyordu ama bu hiçbir şeyi
çözümlemeyeceğinden vazgeçti. En azından Orman'daydı. Orman'da ölecekti.
Bu düşünce iyi sayılmazdı. Harikaydı! Annesi gibi Orman'da ölecekti ve
ruhu Orman'ın ruhuna karışacaktı. Bir kelebek gibi... Bu düşünceler onu
mutlu etti. Ve tam o sırada, nerden geldiğini anlayamadığı şüpheci bir
ses ve göz kamaştırıcı ışıkla yerinden sıçradı.
"Bu saatte burda ne arıyorsun? Bekle! Notu bırakan sen miydin?"
Lumiére'in
bu sözleri anlaması için biraz zaman geçmesi gerekti. Ve anladığındaysa
katıla katıla gülmeye başladı. Notu dalga geçmek için bırakıp sonra da
böyle saçma sapan bir oyuna girişmek, hayatında gördüğü en şapşalca
şeydi. Ama... Korkmuş, şüpheci ve yorgun hâliyle, bu kızın dalga
geçiyora benzeyen bir hâli yoktu.
"Neden bahsediyorsun sen?" diye sorabildi sadece. Ve ayağa kalktı.