Ad-Soyad: Wilson Aubert Maxime
Rp Yaşı: 27
Kişisel Özellikler: Kendimi bildim bileli yalnızdım. Yetimhanede büyüdüğüm için hayatın bana hazırladığı tuzaklara yakalndığımda canımın yanmazdı. çünkü alışmıştım. Okulda beni bile şaşırtan zekam sayemde çok başarılı oldum. Ancak profesörlerim bile benim ismimi sınav kağıtlarından başka bir yerde ne duymuştur nede tanımıştır.
Fiziksel Özellikler: Uzun bolu, sempatik,
Aile Geçmişi: Bilinmiyor. Bir yetimhanede büyümüşüm. Arada eşelemeye çalıyorum ama bulduğum hiç.
Kan Durumu: Safkan
İstediği Meslek: Seherbaz
Neden Bu Meslek: Seherbazlık mesleğinin gerekçesi. Kısaca karanlık emelleri olanları durdurmak.
Örnek Rp:
Tanıdık bir baskı ve birbiri içine karışan görüntüler topluluğu ardından simsiyah bir karanlığa gömüldüm. Havaya hafifçe vurduktan sonra asam ucunda oluşan noktanın büyüyüp küçük yarıçaplı bir ışık küresi oluşturunca etrafa ışık ve düşük tınıda bir efsunlu ses yaydı. Dar çaplı yarılan karanlık nereye gelmiş olduğumu hatırlattı. Saat gecenin biriydi. Sıkıntımı biraz olsun gidermek için karanlık ormana cisimlenmiştim. Burası beni öğrencilik yıllarımdan beri rahatlatıyordu. Kendimle baş başa kalıp olan şeyleri daha iyi anlamama yapacaklarım hakkında daha sağlıklı düşünmeme yardımcı oluyordu. İçerisinde bir sürü tehlike barındırmasına karşın bana hep bir sıcak yuva gibi gelmiştir. Beni hep saklayan ağaçlara minnet duyuyordum. Pelerinimin eteğini birazcık kaldırıp sonsuz karanlıkta yürümeye başladım. Attığım adımlara paralel eş aralıklarla çıkan çıtırtı sesleri sessizlik perdesini aralıyordu. Yerim artık diğer yaratıklar tarafından biliniyordu nedense bu beni hiç tedirgin etmiyordu. Aklıma insanların değiştiği geldi. Bu değişme iyi yönde değildi. Mürver asanın peşinden köpek sürüsü gibi koşan insanlar. Bu uğurda birbirlerini ezecekler. Ona ulaşıncaya kadar kötü şeyler olacak. Gücün kışkırtmasına kananlar sarhoş olmuşlar. Kimse kötülüğe karşı yürümüyor bu yolda. Kendi çıkarları köreltmiş insanlık duygusunu. Peki, ben yürüyüşün neresindeydim. Asa doğru gidiyorum ama asa için değil. İnsanların canlarını kendi vermiş gibi alan o kişiye doğru gidiyordum. İnsanlık için yürüyordum. Gelecek nesiller için. Asa ne kadar güçlü olsa da normal bir asayla zekânın karışımın sonuçlarını herkese gösterecektim. Benim gibi düşünen büyücülere daha önce rastlamamdan dolayı bu yolda kalabalıktan ayrı yalnız yürüyordum. Ailem olmaması iyi miydi kötü müydü bilemiyordum. Yalnızlık insanı zararsız biri mi kılardı yoksa teşvik mi ederdi? İleride bunları öğrenecektim. Öğrencilik yıllarımda çokça geldiğim bu yer nedense hiçbir anımı canlandırmamıştı. Ya da canlanacak bir anımın olmaması mıydı? Hep tekil bir şekilde yaşamıştım. Bulunduğum her ortamda her şeyi görebildiğim ama hiç görünmediğim bir karanlık bulmamda üstüme yoktu. Hiç mi arkadaşım olmamıştı, olmuştu ama bazıları bir takım yalanlardan ibaretti ya da hüzünlü bir son. Âşık bile olmuştum. Ama yüz göz olamamış merhaba sohbetinde hapis sürmüştüm. Böyle gelmiştim zaten hayata böyle gidecek gibi görünüyordum. Artık burası sıkıntımı geçireceğine beni daha da sıkmıştı. Asamı söndürüp karanlığa son kez baktım. Etraf birbirine karışıyordu. Her şey vücuduma baskı yapıyordu. Artık alışmışlığın verdiği o normalmiş hissini duyuyordum. Evimin salonunda cisimlendiğimde yalnızlık bir kez daha selam etmişti. Ne de olsa yalnızlık tanrının lütfüydü. Kahır devirmeye çalışsa da beni direniyordum. Yaşıyordum bir öleceğimi bilerek. Bekliyordum kurtuluşa ermeği. Seviniyordum hayaller ve düşünceler bütünü aklımda gezerken. Atan kalbimin neden atıyorum ben deyişini hissedebiliyordum. Her şeyin nedeni bir amacı vardı. Ne kadar ben o amacı daha bulamasam da… Yatağıma yatıp kendimi hayaller diyarına bıraktım. Yarını bekleyişe şimdiden başladım. Yeni bir güne, yeni bir olaya, yeni bir ben’e…
Anasayfa 
